چارچوبی انتقادی برای سیاست پژوهشی مسئله حجاب در جمهوری اسلامی ایران؛ منطبق بر نظریه و الگوی عرفی شدن جامعه ایران

مسئلۀ اصلی مقاله حاضر، کارکرد ها و کژ کارکرد های پی گیری یکی از ضرورت های حکومت دینی است که از پیچیده ترین مسائل فرهنگی جهان معاصر - یعنی تمایز جنسیتی و بحران جنسی و هویت یابی بدن - بی بهره نیست. رویکرد نگارنده در این جامعه شناسی حجاب، به کارگیری چارچوب نظری عرفی شدن بوده که خود باب مستوفایی از مباحث موافق و مخالف است، لیکن با پذیرش این اصل که حکومت اسلامی نمی تواند نسبت به احکام الاهی بی تفاوت باشد، در پنج محور به کژ کارکردها و پیامد های محتمل و عملی اجرا و تحقق چنین امری پرداخته شده تا توجه سیاست گذاران و مجریان فرهنگی اجتماعی را بار دیگر به معادلات پیچیدۀ دین و فرهنگ جلب کرده باشد و البته، فرایند های پیش گیرانه، بازاندیشانه و حفاظتی را به مجموع راهبردهای ارتقا و بهسازی حجاب و آراستگی بیفزاید. روش پژوهش، تحلیلی و توصیفی است و از اسناد، اخبار و مشاهدات میدانی و سیاستی، در کنار منابع اولیه بهره برده شده است. در ضمن، این مقاله دربردارندۀ طبقه بندی توصیفی ای از راهبردها و تحلیلی محیطی از رویارویی نظام با مسئله بدحجابی می باشد.